اشعار

غروب شد؛ " لَکَ صُمنا " در این سرا پیچید           مـیـان خــانـۀ دل عـطـر ربّـنـا پـیـچـیـد
و در بهـار مـناجـات عاشـقان هر شب           "نَصَبتُ وَجهیِ" صائم به هر کجا پیچید

شـنـیده‌ام که مـیـایی به دستـگـیـری من           صدای پـای تو در این بـرو بـیا پـیچـید
مــرا عـــلـی بـه درِ خــانــۀ تــو آورده           خـوشم که شاه نجـف نـسـخۀ مرا پیچید
دگـر جـواب بـده "بالحـسـین "های مـرا           ببـین که در نـفـسم بوی کـربـلا پیـچـید
دوباره روضۀ مادر دوباره روضۀ در           صدای گریۀ طـفـلی به کـوچه‌ها پیچـید
تو را بر آن ورمِ کـتف خسته عفوم کن           به جان مادر پهـلـو شکـسـته عـفوم کن

دوباره سفرۀ شب زنـده‌دارها وا شد            دوبـاره خـانـۀ دلـدار، خـانـۀ مـا شد

دوبـاره زمـزمۀ دانـه‌های تـسـبـیـحم            دوباره دست دعـای من و مفـاتـیـحم

دوبـاره با شـهـدا افـتـتـاح می‌خـوانم            و پـای دیـن خـدا بـا امــام مـی‌مـانـم

دوباره بال گشایم دو دست خالی را            فــرازهـای ابـوحــمـزه ثــمــالـی را

ببار ابـر خـطاپـوش! ماه رحمت شد            ببخش صاحبِ خانه دوباره زحمت شد

دلا بـیا که خـطا را به آه می‌بخـشـند            بیا که کوه گـناه را به کاه می‌بخشند

صدای دعوت و این سفره‌های نورانی            منی که بی‌سر و پایم کجا و مهمانی

کـنار سـفـره؛ من آداب را نـمی‌دانـم            فـقـط رسـیده‌ام و خـواب را نمی‌دانم

به روزه خوار بگو توبه در حضور اینجاست            هزار توبه شکستی بیا غفور اینجاست

کـنـار یـار نـشـسـتـن چه لـذتی دارد            گـنـاهـکـار هـم انـگـار عـزّتی دارد

به جز کـنار دعـاخوان دلـم نمی‌ماند            دلم گـرفته چرا روضه‌ای نمی‌خواند

خوشا به حال هرآنکس که ناله‌ای دارد            و التـماس به دخت سه ساله‌ای دارد

دلـم شـکـسته مرا بـاز بی‌صدا بخرید            رسـیـده‌ام به ته خـط از ابـتـدا بخرید

چـقـدر این رمـضـان‌ها بـیاید و برود            نـمی‌روم پی کـارم دوبـاره تا بخـرید

تمـام شد، منِ بیچاره ماندم و تو فقط            کسی که بی‌کس و تنهاست را جدا بخرید

مـرا اگـر نخـریـد آبـروی مـن رفـتـه            بخـاطـر خـودتان هم شده مرا بخرید

شریک نفس شدن ورشکستگی دارد            کمک کـنـید کـمی از دُکان ما بخرید

به حکم جابر العظم الکسیر هم که شده            ضرر کـنـید اگر می‌شـود گـدا بخرید

بـه یـاد مــرگ نـیـفـتـاده‌ام دلـم مُـرده            به حمد و سوره برای دلم شفا بخرید

جنازه‌ام به زمین مانده است بردارید            مرا به خـاطـر سلـطان کـربلا بخرید

مرا فـقـط دم باب الـجـواد هم بـبـرید            که آبـروی مرا محـضر رضا بخرید

همان دلی که من ارزان فروختم به همه            جـواد واسـطه شد تا خود شما بخرید

مرا به حـق جـوان رضا ببـخـشـید و            مـرا به خاطـر این یا جـوادها بخرید

آب را خــــرج آبـــرو کـــردم            با همین اشک و ناله خو کردم
بـه کــرمــخـانـۀ تـو رو کـردم            ســـر ســـجـــاده آرزو کــردم

در مـسیـر تو باشم از این پس
سربه زیر تو باشم از این پس
نـه فـقـط ایـنـکـه جـرأتـم دادی            مـهــربـانـانـه فــرصـتــم دادی
بــار دیــگــر لــیــاقــتــم دادی            ای عـزیــزم! خـجـالــتـم دادی
شــاد از آنــم تـــمــام امــیــدم!
رمــضـان را نـمــردم و دیــدم
مـنـم آن بـنــده‌ای کـه حـیـرانـم            بـه ســر سـفــرۀ تـو مـهـمـانـم
تو به رویـم نزن که می‌دانم...            دیـگـر از کـرده‌ام پـشـیـمــانـم
روضـه گـردم خـدا قـبـولم کن
تـوبـه کـردم خـدا قـبــولـم کـن
اول و آخــریـن مـن؛ الــغــوث            مـددی بـهـتـریـن من، الـغـوث
همه شب هـمنـشیـن من الغوث            أرحـم الـراحـمـین من الـغـوث
ای ز هر به تو بهـتر، ادرکنی
مـهـربـان‌تـر ز مـادر ادرکـنی

خـالـقَ الُـلـوحِ وَالـقَــلَـم یـا رب            بـارِئَ الــذَّرِّ وَالـنَّــسَــم یـا رب
کـاشِـفَ الـضُّـرِ وَالاَلَـم یـا رب            عـالِـمَ الـسِّــرِّ وَ الْـهِـمَـم یـارب
یـا کَـثـیـرَالـوَفــایِ مـن الـعـفـو
یـا سَـریـعَ الـرِّضایِ من العـفو

أنا مـحـتـاج؛ أنا الحـقـیر إِرحَم            أنـا سـائـل؛ انـا الـفـقـیـر إِرحَـم
أنـا جـائـع؛ أنـا الأسـیـر إِرحَـم            أنا مسـکـین و مستـجـیر إِرحَـم
أَبـکـی أَبـکـی لِـقِــلِّـةِ صـَبـری
أبـکـی أبـکـی لِـظُـلـمَـةِ قَـبـری

آخـر عـالـیـجـنـاب بـخـشـیـدی            قـبـل هر انـتـخـاب بـخـشـیـدی
بی‌حـسـاب و کـتـاب بخـشـیدی            یـا شَـدیـدَ الـعِـقـاب بـخـشـیـدی
لطف کردی به حلقه بر گوشت
و گـرفـتـی مـرا در آغــوشـت

مـسـت عـطـر خـدایـی‌ام از نو            نـیـمه شـب شد هـوایی‌ام از نو
نـی بـه لـب نـیـنـوایـی‌ام از نو            آه؛ کــرب و بــلایــی‌ام از نـو
به سـر روی نی قـسـم امـشـب
هـوس روضـه کـرده‌ام امـشب

نه فقط قلب مادری می‌سوخت            دل محزون خواهری می‌سوخت
دامن و شال و معجری می‌سوخت            وسط شعله دختری می‌سوخت
کـشمـکش بود بر سر خـلخـال
عمه جان بود و غارت و جنجال

روزه‌داران مؤمنین؛ آماده من ماه خدایم           ماه روزه، ماه قرآن، ماه تسبیح و دعایم

مـاه حق، ماه نـبی، مـاه عـلی مرتضایم           مـاه خـیـل انـبـیاء و اتـقـیـا و اوصـیـایم

تا رسـاند بر هـمه عـالم پیـامم را محمد

خوانده از آغـاز شهر الله نامم را محمد

من گرامی ماه عفو و رحمت پروردگارم           روزه‌داران الـهی را همه بـاغ و بهـارم

باشد از شعبان امیرالمؤمنین چشم انتظارم           در دل شب انس‌ها با حضرت صدیقه دارم

تا سحر گه بی قرار چشم گریان حسینم

هر شب و هر روز محو صوت قرآن حسینم

دامن سجـاده گردد بـزم اُنـس یار با من           چشم مشتاقان بوَد تا صبحدم بیدار با من

نور بخشد شمع جمع محفل دادار با من           انس می‌گـیرند مردان خـدا بسیار با من

از نـسیـم آید سرود نـغـمۀ روح الامـینم

هـمدم اشک و منـاجـات امیـرالمؤمنـینم

لحظه‌ها تسبیح و، خوابِ روزه‌دارانم عبادت           روزهایم روزهای صدق و اخلاص و ارادت

یوسف زهرا حسن در نیمه‌ام یابد ولادت           وز قدوم مادر زهـرا مرا باشد سعـادت

روزه‌داران را دهم از ساغر قرآن حلاوت

ای خوشا آنکس که در من می‌کند قرآن تلاوت

ای خوشا آنکس که قدر لیلةالقدرم بداند           ای خوشا آنکس که اشکِ معرفت در من فشاند

ای خوشا آنکس که شب‌ها تا سحر بیدار ماند           در دل شب افتتاح و جوشن و بوحمزه خواند

من همان ظرف عـنایات خداوند کریمم

روح می‌بخشد دعای یا عـلیُّ یا عـظیمم

وای بر آنکس که در من حق نیامرزد گناهش           یا نگردد شسته از اشک شبی روی سیاهش

آنچنان باشد که حق محروم سازد از نگاهش           در مه رحمت بوَد آغوش شیطان، جایگاهش

توشه‌ای با خود نیارد تا خدا از او پذیرد

می‌سزد از غصه در عید صیام من بمیرد

خوش به حال آنکه در من دامن دلبر بگیرد           در عروج خویشتن از زهد و تقوا پر بگیرد

در دل شب‌های قدرم نیز قرآن سر بگیرد           روی در محراب کوفه، دامن حیدر بگیرد

ای خوش آنکو پرکند از اشک چشم نازنین را

تا بشوید فرق خونـین امـیرالمؤمـنین را

ای خوش آنکو در معاصی، احترام از من بگیرد           با دهان روزه‌اش هر روز، کام از من بگیرد

دامن وصل خدا را در صیام از من بگیرد           در عبادت رفعت و شأن و مقام از من بگیرد

من هـمـانا سـفـرۀ مـهـمـانی ذات خـدایم

با تـمام انـبـیاء از صبح خـلـقـت آشـنایم

میثم از هر لحظۀ من فیض‌ها گردد نصیبت           روزه، دارو، ذکر، درمان، ذات حق گردد طبیبت

هست دامان تو هر شب دامن وصل حبیبت           هر نفس باشد دعـای یا حبیب یا مجیبت

دوستت دارد خدا، گر تو خدا را دوست داری

صرف کن اوقات خود در روزه و شب‌ زنده‌داری

کـم‌کـم غـروب مــاه خـدا دیـده میشـود            صد حیف از این بساط که برچیده میشود

در این بهار رحمت و غفران و مغفرت            خوشبخت آن کسی‌است که بخشیده میشود

********* ناشناس *********

بخـشـید و چه خوب غـرقِ تغـیـیر شدم            مـانـنـد حـصـیـرِ کـهـنـه تـعـمـیـر شـدم

دل کـنـدنـم از مــاه خــدا دشـوار است            بسکه سـرِ این سـفـره نـمک‌گـیـر شدم

********* مرضیه عاطفی *********

مـاه رمـضـان می‌رود و تـوشـه نـدارم            در مـزرعـۀ عـفـو خـدا خـوشـه نـدارم

بـا روزه خــدایـی نـشـدم، بـاز امـیـدی            جز گـریه بر صاحب شش‌گوشه ندارم

********* امیرعظیمی *********

می‌خـواست بهـانه‌ای که پُر نـور شویم            از هـرچه بـدی و غـیـر او دور شـویم
یک مـاه پُـر از فـرصت برگـشـتن داد            یک عـیـد فـرسـتـاد که مـغـفـور شـویم

********* ناشناس *********
فرصت توبه گذشت و گریه می‌بارم هنوز            حسرت اوقات غفلت را به دل دارم هنوز
باز هم جا ماندم و این غافله از ما گذشت            مانده خاری در کف پا و گرفتارم هنوز

********* جوادحیدری *********

فــرصـت خــوب رهــایــی شـد تـمــام            مــاه عــشــق و آشــتــی مــاه صــیــام
ســی شـب مــاه خــدا پــایــان رســیــد            مـــاه شـــوال الـــمــکــرّم شــد پــدیــد

********* سیدرضاراستگو *********

رمضان می‌رود و می‌برد از کف دل ما            آن که سی‌روز صفا یافت از او محفل ما

رمضان رفت و دریغا که به امضاء نرسد            طاعـتِ نـاقـصِ مـا، روزه نـاقـابـل مـا

رمضان، عـقده‌گـشا بود گـنه‌کـاران را            وای اگر او رود حـل نشـود مشکـل ما

وای بر ما اگر از این همه نعـمت نبوَد            جز یکی جرعه آب و لب نان حاصل ما

شب عـید است خدایا نـظری بر ما کن            تـا هـدایـت بـشــود زود دل غــافـل مـا

فرصت توبه گذشت و گریه می‌بارم هنوز            حسرت اوقات غفلت را به دل دارم هنوز

باز هم جا ماندم و این غافله از ما گذشت            مانده خاری در کف پا و گرفتارم هنوز

هر چه درمان بود مخصوص ضیافت خانه بود            عافیت بود و شفا هر چند بیمارم هنوز

بعد از آن شب های بهـتر از تمام سالها            در مسیر بندگی ای وای کم کارم هنوز

من نبـودم زیـنت مهـمـانی خـوبـان تـو            هر چه تو بخشیده‌ای من عبد سربارم هنوز

گر چه دارد می‌رود این ماه اما میزبان            باز می‌گوید گنه داری؟ خریدارم هنوز

لحـظه‌ای با ما سرِ یاری اگر داری بیا            اشتیاق دستگـیری از تو را دارم هنوز

تا که من هستم چرا بر دیگران رو می‌زنی            من که قبل از هر که گویی دوستت دارم هنوز

حـیف که از دست ما مـاه خـدا می‌رود            مـاه مناجـات و نـور، ماه دعـا می‌رود

مـاه سـحـر خـیـزی اهـل صفـا می‌رود            مــاه وصـال عــلــی، مـاه ولا مـی‌رود

ماه خدا رفت رفت، جلوۀ بدرش به خیر

زمـزمه‌های شب و لیـلۀ قدرش به خیر

بـود به روی خـدا، چـشـم تـمـاشـای ما            خواندن جوشن کبیر، صوت دل‌آرای ما

هر شب و هر روز بود، بزم خدا جای ما            زمـزمـۀ افـتـتـاح، سـر زد از آوای مـا

حیف که مانند برق، این مه معبود رفت

دیر ز راه آمد و، خنده زد و زود رفت

مـاه خـداونـد رفـت، مـانـد بـه دل آه ما            دسـت خـداونـدگـار بـود به هـمـراه مـا

نــور بـه افـلاک داد، ذکـر هــو الله مـا            ذکـر هـو اللهِ مـا، اشـک سـحـرگـاه مـا

نـالـۀ العـفـو مـا از رمـضـان دل ربـود

گـاه دعـای سـحـر، گاه ابـوحـمـزه بـود

ز آیـنـۀ دل گـرفت مـاه خـداونـد، زنگ            سلسلۀ زلف وصل، بود سحرها به چنگ

عبد خدا بود و صلح، دیو هوی بود و جنگ            یافت ز خون علی صورت این ماه، رنگ

محـفـل قرب خدا کوی عـلی بود و بس

روی جـمیل خدا روی علی بود و بس

کیست علی؟ کیست؟ کیست؟ سرِّ مگوی خدا            آن‌که هیاهوی اوست، معنی هـوی خدا

دست و زبان گوش و چشم روی نکوی خدا            داشته شصت و سه سال، دیده به سوی خدا

نـور به او مـتکی، خلق به او زنده بود

عـالـم و آدم نـبـود، او به خـدا بـنده بود

بیا سـنگـینیِ بارِ گـناهـم را نبـین امشب            مقدّر کن برایم بهترین‌ها را همین امشب

برای استجابت فرصتی بهتر نخواهم یافت            گره خورده‌ست احیا با امیرالمؤمنین امشب

تمام عمر با خود، گرمِ جنگی تن به تن بودم            به دیدارت می‌آیم از جدالی سهمگین امشب

پناهِ من همین سجاده و تسبیح و قرآن است            نگاهی کن به این درماندۀ گوشه‌نشین امشب

شب قدر است و جا خوش کرده بغضی در گلوی من            مقـدّر می‌شود آیا برایـم اربعـین امشب؟

به فردایم امیدی نیست، اکنون دستگیری کن            همین حالا، همین حالا، همین امشب، همین امشب

حـال مـنـاجـاتی نـدارم بسکه بـد کـردم            راه خودم را با خـدای خویش سد کردم

یکـسال دنـبـال خـطـاهـای خـودم بـودم            یک مـاه تنها، زندگی‌ام را رصد کردم!

خـیـلی بـرایم مـوقـعـیـت‌ها فـراهـم شـد            چون دیدم از تو دور خواهم گشت، رد کردم

حالا شبیه محـتضر در محضرت هستم            وقتی‌که سقـفِ بر سرخود را لحد کردم

امـروز با شـرمنـدگی رو بَـر تو آوردم            اینـبار باور کن که نفـسم را لگـد کردم

هرچـنـد ناچـیـزنـد امـا در حـضـور تو            این قطره قـطره اشکهـایم را سند کردم

تو آبـرویم را نـبـردی پـیـش این مـردم            هرروز اینها را به نفـسم گوشزد کردم

ای مهـربان‌تر از همه با من، بـبـخـشایم            من خـوب باتو تا نکـردم، باتو بد کردم

خانه‌ات آبـاد، ما را قـبل ویـرانی ببخش            نوکر دل مُرده‌ات را، مهربان جانی ببخش

عذرخواهی می‌کنم خیلی خلاصه مختصر            نامۀ جرم مرا امشب که می‌خوانی ببخش

پشت کردم بر تو که بودی مرا پشت و پناه            آمدم در ماه رحـمت، بین مهمانی ببخش

گرچه سفت و سخت بودم بر گناهم پا فشار            یا الـه المـذنـبـین ما را به آسـانی ببخـش

چون تو را پیدا نکردم هر کجا پیدام شد            تو به روی من نیاور خوب و پنهانی ببخش

چنـتۀ من خالی است و کیسۀ عفو تو پُر            دست من خالی‌ست یارب مفت و مجانی ببخش

هرچه می‌خواهی بزن ما را ولی در روز حشر            پیش زهرا و علی من را نسوزانی ببخش

صاحب شبهای قدر و قاضی‌الحاجات من            جان حیدر از گدا رو بر نگردانی ببخش

مـنى كه هـیچ كـسى را نـدارم الا تـو            دوبــاره آمــده‌ام درد دل کــنـم بـا تـو

همینکه با تو کمی درد دل کنم خوب است            فقط برای تو‌خود را خجل کنم خوب است

كنار سفـره خود خـلوتى به من دادى            چه خوب فرصت هم صحبتى به من دادى

چقدر حرف نگفته برای گـفتن هست            تو هم همیشه حواست به گریه من هست

پـناه بر تـو از این خـشکـسالی آوردم            برای عـرض ادب دست خالی آوردم

دلـم گرفـته، بـرایم نـشانه‌ای بفـرست            برای بغـض گـلـویم بهانه‌ای بفـرست

دوبـاره آمـده‌ام سـربـزیـر گـریـه کـنم            نشـسـته‌ام بـگـذارید سـیـر گـریه کـنم

دوبـاره مثل هـمیـشه مرا بغـل کردی            همیشه مشکل من را فقط تو حل کردی

اگرچه خسته‌ای و گرچه دلخوری از من            همیـشه مطـمـئـنم دل نمی‌بُرى از من

مـرا بـبـخـش اگـر نـامـه‌ام سـیـاه شده            بـیا بـگـو به مـلائـک که اشـتـباه شده

گـدا رسـیـده بـیا و کـرم فـروشی کـن            برای بـنده خـود باز پـرده پـوشی کن

مرا ببخش اگر سمت معـصیت رفـتم            بـلـد نـبـودم اگـر راه  را غـلـط رفـتـم

هـنوز نیـسـتم از کـرده خودم راضی            قـبول کـن اجـلـم را عـقـب بـیـنـدازی

اگر كه تـوبه نـكـرده اجـل فـرا برسد            خدا كـند كه به دادم امـام رضا برسد

اگر بـناست بمـیرم چه حـسرتى دارم            هـنوز من دو سه تا كـربلا طـلـبكارم

مـنى كه لحـظـه افـطـارها نـوا كـردم            دم غـروب هـمـش یـاد كـربـلا كـردم

همیشه خواسـته‌ام زیر پرچـمش باشم            غـروب اول مــاه مــحـرمـش بـاشــم

غـروب اول ماه و غـروب روز دهم            بـمـیـرم ‌از غـم آن ضـربـه دوازدهـم

ای‌کاش می‌شد بـندگی از سر بگیرم            از صاحبِ این مـاه، چشمِ تر بگیرم

مـاهِ خــدا آمــد، رسـیـدم بـا تـبـاهـی            ای‌کاش می‌شد تا دوبـاره پَـر بگیرم

دادم جـوانـی را ز کـف بـا آرزوهـا            نابـرده رنـجـم؛ آمـدم تا زر بـگـیـرم

تا کی به دنـبالِ خـرابی، روسـیاهی            من آمـدم از درگهـش بـهـتر بـگـیرم

آهی نبـاشـد در بـساطـم وای بر من

کی می‌شود در دل چراغِ آیه روشن

ای‌کـاش دریــابـی اسـیـرِ مـبـتـلا را            بشنو ز حلـقِ بنـده‌ات شور و نوا را

با گـردنی کـج آمـدم الـغـوث یا رب            دریـاب ایـن آلــودۀ پُـر از خـطـا را

بردار باری که خراب است و شکسته            قّــدِ مـنِ دلـواپـسِ بـی‌دسـت و پـا را

خیلی ضعـفـم دستـگـیری کن خـدایا            نـگـذار بـر دوشــم دمی بـارِ بـلا را

اغـفـر لنا یا ربـنّـا هـسـتم پـشـیـمـان

دنـیـا شـده دردیـده‌ام مـانـنـد زنــدان

پاکـیـزه‌ام کن ای خـدا که روسـیاهم            پـستم، اسـیرم بـنده‌ای غـرقِ گـنـاهـم

کارِ تو باشد دستگیری، جلـوۀ عشق            دستی رسان بر یاری‌ام گم کرده راهم

از هـرچه کـردم تـوبـه ای اللّه تـوبه            تو خوب می‌دانی که مشـتاقِ نگـاهم

راهـم بـده آرام کن قـلـبِ شـکـسـتـه            در دامنِ خود می‌دهی یارب پنـاهم؟

اغـفـرلـنا این بـنـده را باید ببـخـشی

خـوبی بـدی‌ها را خـدا باید ببـخـشی

ای مهـربان‌تـر از پـدر از مـادرِ من            بنـما تـرّحـم بر دو چـشـمانِ تـرِ من

رانـده شدم از کلّ درهـایی که رفـتم            وا کن به رویـم دربِ خانه دلبـرِ من

خشکیده‌ام خشکیده‌تر از برگِ زردم            پُر کن ز جامِ اشک مولا ساغـرِ من

جـایـی بـده در بـینِ دامـانـت خـدایـا            دستی بکش دستِ نوازش بر سرِ من

بارم بخـر ای مهـربان جانِ حسینت

اسـمِ مرا بـنده بخـوان جـانِ حسینت

آغاز شد ماه خـدا، پایان ندادم غصه را            وای از وَلَـمْ تَغْـفِـرلَها، اِرحم لنا یا رَبَّنَا

آغاز غفـران آمده، در بند؛ شیطان آمده            شهـرُالـرمـضان آمده، ارحـم لنا یا رَبَّنَا

وَاسْمَع دعائی یا رحیم، وَاسْمَع ندائی یا كریم            یا صاحب العرش العظیم، ارحم لنا یا رَبَّنَا

یاغافر الذنب الكثیر، یا راحم الشیخ الكبیر            یا رازق الطفل الصغیر، ارحم لنا یا رَبَّنَا

اَفْنَیتُ عمری یا اله، عمرم به خسران شد تباه            بگـذر ز عـبد روسیاه، ارحم لنا یا رَبَّنَا

جام گنه نوشم شده، مُردن فراموشی شده            شیطان هم آغوشم شده، ارحم لنا یا رَبَّنَا

آلوده گشته دامنم، ناجی تویی راجی منم            از تو فـقـط دم می‌زنم، ارحم لنا یا رَبَّنَا

ای خوب در هر گفتنی، تنها تو در قلب منی            یا سَـیدی لَـمْ تَـهْـدِنی؟، ارحم لنا یا رَبَّنَا

گریه سلاح من شده، نوری به راه من شده            زهـرا پـنـاه من شده، ارحـم لنا یا رَبَّـنَا

من خانه زاد حیدرم، مست حسین بی‌سرم            حـقِ خـداونـد كـرم، ارحـم لـنـا یا رَبَّـنَا

حق شهید بی‌كفن، آن كشتۀ دور از وطن            آن تشنۀ صد پاره تن، ارحـم لنا یا رَبَّنَا

حـقِ سرِ از تن جـدا، حـقِ ذبـیح بالقـفـا            شـاه مـرّمل بالـدّمـا، ارحـم لـنا یا رَبَّـنَـا

شاهی كه تنها سوخته، در بین تن‌ها سوخته            چون موی زنها سوخته، ارحم لنا یا رَبَّنَا

بار الها خـسـته‌ام از اینـهـمه تکـرارها            آمـدم بـا روسـیـاهـی تـا کـنـم اقـرارها

بوده‌ام عمری درون معصیت‌ها غوطه ور            ساختم بین تو یا رَب، با خودم دیوارها

ادعا ها می‌کنم در پیـشِ چـشم دیگران            بارها اما شـکـسـتم در خـفـا هـنجـارها

ظـاهـرم را بر خلاف بـاطـنـم آراسـتـم            حـالـم آشـفـتـه شده از این ادا اطوارها

در مصاف تن به تن مغلوب نفسم گشته‌ام            زخـمی‌ام اصلا نـدارم قـدرت پیکارها

خون شده قلب امامم از من و رفتار من            تا به کی این بی‌مرامی‌ها و این آزارها

دفـتـر من پُر شده از بیت‌های انـتـظار            کو عمل؟ مانده فقط در حد این گفتارها

نامـۀ اعـمـال من گـویـای احـوالـم شده            نامه نه، از کثرت برگه شده طومارها

خسته‌ام یارب به درگاهت پناه آورده‌ام            ای امـیـد آخـرِ بـیـچـاره‌هـا؛ بـدکـارهـا

ماه مهمانی شده، با خوب‌ها هم سفره‌ام            هـمنـشین گل شده خـیل عـظـیم خارها

با همه بدبخـتی‌ام، سـوی حـسینت آمدم            دل ندارند ای خدای من مگر بیعارها؟

اشک روضه بی‌گمان آخر نجاتم می‌دهد            می‌بَـرَد بـاران گـریه از دلـم زنگـارها

تشنه تـشنه سر جدا شد از امام بی‌کَسَم            زهر شد در کام من با یاد او افـطارها

در راه عشق می‌خرم از جان بلای تو            خـلـقی اسـیـر حـلـقۀ زلـف دو تـای تو

دلها صفـا گرفـته هـمی از صـفـای تو            عــالَـم پـنـاه مـی‌طـلـبـد از ســرای تـو

خـونِ خـدا تـویی و خدا خـون‌بهای تو

ای روز و شب دخیلِ غمت روزگار ما            روشن به ذکـرِ نامِ تو ‌شد، شـامِ تارِ ما

ای داده آبــرو تـو بـه مـا، اعـتـبـارِ ما            تـنهـا تو رهـنـمای طـریـقـی و یـارِ ما

هر صبح و شام، ذکـرِ لبِ ما ثـنای تو

بانی اشک، عـلّت شـور و نوا، حسین            مشکـل گـشای دردِ دلِ بـی‌دوا، حسین

عـبــدِ خـدا و فــانـی راهِ خــدا حـسـین            کشتی عـشق، راهِ نجـات از بلا حسین

اســلام را بـقـا ز تـو و کــربــلای تـو

گفتی که اشکِ دیدۀ ما مرهمِ غـم است            هرچه کنیم گریه به پای غمت، کم است

تنها نه یک دهه، همه سالَم مُحرّم است            عُمرِ مفـید، وقـفِ تو بودن دمادم است

واللّهِ نـیـسـت در دل مـا جـز هـوای تو

عُـمری به پای روضۀ تو کارم آه بود            کـارم عــزا بـرای شـهِ بـی‌سـپــاه بـود

از لطفِ دوست، اشک دو چشمم به راه بود            هــمـواره آرزوی مـنِ روســیــاه بــود

کی قـسـمتـم شود که بـمـیرم برای تو؟

مـاه دعـا و مـاه نـیـایـش رسـیـده است            وقت مُجیر و ذکر و ستایش رسیده است

وقت نگاهِ لطف و نوازش رسیده است            کارِ دلم دوباره به خواهش رسیده است

محـتـاج یک نگـاه تـوأیـم و عـطای تو

روزی که گشت غرقه به خون آن رُخ چوماه            اهـل حــرم اسـیـر حـرامـی و بـی‌پـنـاه

زینب به سرزنان ز روی تَل کـشید آه            از زیر نـیـزه‌های شکـسـته به قـتـلگـاه

آمـد به گـوش زینب کـبری صـدای تو

بیچـاره‌ام، دل خـسته‌ام، زارم، نـزارم            بـاز آمـدم چـون ابــر بــارانـی بـبـارم

قـلب سیاه و چـشم خشک آورده‌ام من            اشکـم نـمی‌آیـد، گـره خـورده به کارم

غیر از گـناه و مـعـصیت انگار اصلا            کـاری نـمی‌آیـد از این چـشـمـان تـارم

حرف جدایی را نزن، دق می‌کـنم من            من که به جز این خانه جایی را ندارم

چیزی به جز بار گنه بر شانه‌ام نیست            بــار مــرا بــردار کـه افـــتــاده بــارم

هی قـول توبه می‌دهـم اما چه سـودی            دیگـر به قول خویش اطـمـیـنان ندارم

من را بـسـوزان اعـتـراضی که ندارم            نـا اهـلـم و مـی‌دانـم اصـلا اهـل نـارم

بـد جـور دلـتـنـگ غــروب کـربـلایـم            ای‌کاش می‌شد سر بر آن تربت گذارم

این روزه‌ها، روضه به پا کردند در من            ایـن روزهـا یـاد لـب خـشـک نـگـارم

قربان آن خواهر که پای نیزه می‌گفت:            حـالا بـبـیـن بر نـاقـۀ عـریـان سـوارم

یک روز عباسِ عـلی دور و برم بود            حـالا به شمر و حـرمـله افـتـاده کـارم

رمـضـان آمـده ای عـبـد گـنه‌کـار بـیا            نیست جز حضرت او حضرت غفّار بیا

در بزن تا که به رویت بگشایند دری            سوی خـوان کـرم حـضرت سـتار بیا

منتـظر مانده خدا تا که بیایی به برش            آشتی کن به سـوی حـضرت دادار بیا

می‌خـرد ناز گـنه‌کار، خـداوند غـفـور            هـمـتی کـن به کـلافی سـر بـازار بـیا

بار عام است و در رحمت ایزد باز است            گر گنهکاری و گر زار و گرفـتار بیا

دست خالی نرو بر درگه رحمان رحیم            دم بـه دم با دم یـا حــیــدر کـرار بـیـا

دست خود حلقه بزن بر در زهرا و علی            سوی حـق با مدد از دلـبر و دلدار بیا

باز کن روزۀ خود با نـمک نام حسین            یـاد خـشـکی لـبـش لحـظـۀ افـطـار بیا

با لب تـشـنه و با دیـدۀ آلـوده به اشک            یاد مـشک و علم و دست عـلمـدار بیا

پشت درب خانه‌ات بر خاک، صورت می‌کشم            تا که تحویلم بگیری، از تو منت می‌کشم

بـنـدگـان مـخـلـصت آمـادۀ مـهـمـانی‌اند            آن قدر خالی‌ست دستانم، خجالت می‌کشم

غفلتم باعث شد از چشمت بیافتم با گناه            هرچه خواری می‌کشم از دست غفلت می‌کشم

کور خوانده نفسِ اماره، دلم دست علی‌ست            هرچه هم باشم مگر دست از ولایت می‌کشم؟

با ولای مـرتـضی آقای این عـالـم شـدم            بی‌علی یک لحظه هم باشم، حقارت می‌کشم

دور ماندم از وطن، از صحن ایوان نجف            یاد انگور ضریحش، آهِ حسرت می‌کشم

تا که چشمم تر شود یاد لب خشک حسین            جای سرمه، بر دو چشمم خاک تربت می‌کشم

دور از هیئت شدن یعنی نفس تنگیِ من            زیر این پرچم، نفس، آرام و راحت می‌کشم

یک توسـل بر رقـیه حاجـتـم را می‌دهد            بی‌خودی گاهی پیِ حاجت، ریاضت می‌کشم

دیده‌ای بابا مرا؟! هـمراه عمه‌های خود            در سنـین کـودکی درد اسـارت می‌کشم

چند جای اسـتخـوان‌های نحـیـفم له شده            هر تکانی می‌خورد جسمم، مشقت می‌کشم

چند روزی می‌شود چیزی نگفتم با کسی            من خجالت از سخن گفتن به لکنت، می‌کشم